12/30/2008 Fizjoclinic

Masaż

MASAŻ KLASYCZNY

Masaż klasyczny powstał w XIX wieku, głównie dzięki lekarzom szwedzkim. Jego wpływ jest wielowachlarzowy, biorąc pod uwagę sposób jego wykonania względem tego, jakie rezultaty chce się osiągnąć. Masaż klasyczny można wykonać w celach:

  • leczniczych,
  • relaksacyjnych,
  • estetycznych – wpływ na polepszenie naszego wyglądu zewnętrznego – redukcja zmarszczek, czy też tkanki tłuszczowej (oczywiście jedynie, gdy zostanie zastosowany w połączeniu z odpowiednią dietą i ćwiczeniami fizycznymi oraz specjalnymi kosmetykami).

Zastosowanie masażu klasycznego leczniczego odnajduje się w poprawie psychofizycznych zdolności człowieka (pacjenta), czyli w:

  • profilaktyce,
  • rehabilitacji (m.in. w ortopedii, reumatologii, neurologii, onkologii, pediatrii, urazach i uszkodzeniach sportowych, psychiatrii)
  • kosmetologii,
  • medycynie estetycznej (odchudzaniu, redukcji zmarszczek),
  • odnowie biologicznej,
  • relaksacji.

MASAŻ + ĆWICZENIA = SPRAWNOŚĆ DYSFUNKCYJNYCH NARZĄDÓW* (aktywność, brak bólu i dalszych zmian patologicznych) * dysfunkcje narządów – np. zmiany w kręgosłupie, stawach, więzadłach, mięśniach. Masaż klasyczny polega on na wykonywaniu odpowiednich ruchów rękoma przez masażystę, stosując indywidualne dla każdego człowieka techniki masażu, dostosowane do potrzeb masowanych struktur, biorąc pod uwagę określone dysfunkcje i dolegliwości pacjenta. Do podstawowych technik masażu należą: głaskania, rozcierania, ugniatania, uciski, oklepywania, wibracja. Przeważnie cykl dziesięciu masaży, wykonywanych codziennie, daje najlepsze efekty lecznicze, niemniej jednak jest to kwestią: jak bardzo zaawansowane są zmiany chorobowe, w jakim stanie jest pacjent oraz jak szybko jego organizm reaguje na działania lecznicze masażu. Dlatego też, długość cyklu jest sprawą bardzo indywidualną, do ustalenia pomiędzy masażystą i pacjentem. ^ do góry^

MASAŻ SEGMENTARNY

Masaż segmentarny oparty jest na tzw. „strefach Heada” ( nazwa od nazwiska twórcy- angielskiego neurologa Henrego Head’a). Strefy te znajdują się na powierzchni ciała człowieka, które w wyniku zadziałania z zewnątrz bodźcami uciskowymi, dotykowymi, termicznymi oraz kinestetycznymi, powodują nadwrażliwość bólową w tych okolicach, która jest spowodowana chorobami narządów wewnętrznych lub też jest to tzw. „ból rzutowy”, polegający na neurofizjologicznych powiązaniach poszczególnych tkanek i narządów między sobą. Celem masażu segmentarnego jest spowodowanie normalizacja czynności chorego narządu oraz tkanek funkcjonalnie, czy też czynnościowo związanych z  narządami zmienionymi odruchowo. Można to osiągnąć poprzez: 1.    Znajomość anatomii i fizjologii człowieka, w szczególności procesów rządzących układem nerwowym i zasad ich funkcjonowania, 2.    Znajomość występowania zmian występujących w strefach Head’a- prawidłowa diagnoza przed przystąpieniem do każdorazowego zabiegu masażu- precyzyjne zlokalizowanie wszystkich zmian odruchowych i punktów maksymalnych odpowiednimi technikami:

  • technika wzrokowa
  • technika dotykowa
  • technika termiczna
  • technika igłowa
  • technika głębokiego rozcierania
  • technika fałdu skórnego / mięśniowego
  • technika przesuwania
  • technika łaskotania
  • technika wywołania przekrwienia
  • technika opukiwania według Grugurina
  • technika kulkowa
  • technika uciskowa

3.    Znajomość przesunięć odruchowych, jakie mogą pojawić się w wyniku masażu, 4.    Znajomość technik, za pomocą których można usunąć zaistniałe zmiany.

Techniki masażu segmentarnego bazują na:

a)    Technikach z masażu klasycznego i są to: głaskanie, rozcieranie, ugniatanie, wałkowanie, wibrację, b)    Chwytach specjalnych: piłowanie, śrubowanie, chwyt międzykolcowy, rolowanie, posuwanie, pociąganie, wstrząsanie miednicy, sprężynowanie klatki piersiowej, chwyt podłopatkowy, chwyt na mięśnie biodrowe. Masaż ma na celu spowodowanie normalizacji czynności chorego narządu lub też tkanek funkcjonalnie,  czy też czynnościowo związanych z  tkankami zmienionymi odruchowo. ^ do góry^

MASAŻ ŁĄCZNOTKANKOWY

Jest to masaż tkanki łącznej organizmu, która to jest najbardziej zróżnicowaną tkanką organizmu. W zależności od tego, jakie  ma właściwości, buduje m.in.: skórę, chrząstkę, kości, więzadła, ścięgna, tkankę tłuszczową, tkankę krwiotwórczą, krew i chłonkę. Tkanka łączna, zgodnie ze swoją nazwą, scala inne tkanki, stanowiąc rusztowanie narządów i organizmu jako całości, dlatego też jest tak ważna. Stanowi ona podporę organizmu, pełni funkcje odżywcze i ochronne. Masaż łącznotkankowy jest masażem odruchowym przeprowadzanym w obrębie tkanki łącznej, wykorzystując odruchy skórno-trzewne, mając na uwadze powiązania tkanki łącznej z autonomicznym układem nerwowym. Poprzez przesuwanie tkanki łącznej, stosując tzw. „pociągnięcia terapeutyczne”, zmniejsza się napięcia stopniowo: skórne, podskórne i powięziowe, uzyskując możliwości przesuwania tkanki. Swobodna przesuwalność tkankowa wpływa pozytywnie na zmiany czynnościowe narządów wewnętrznych, mając zastosowanie w leczeniu chorób wewnętrznych, poprzez umożliwienie swobodnego przesuwania się tkanek względem siebie, poprzez odblokowanie torowania receptywno-efektywnego. Tzw. „pociągnięcie terapeutyczne”  polega na przesunięciu opuszkami palców III i IV jednej ręki terapeuty tkanki łącznej na ciele pacjenta, będącej we wzmożonym napięciu. Ręka terapeuty jest ułożona poprzecznie do przebiegu włókien mięśniowych. „Pociągnięcie terapeutyczne” powtarza się kilkakrotnie. Pacjent odczuwa ten zabieg jako przesunięcia płaszczyznowe na ciele. ^ do góry^

MASAŻ OKOSTNOWY

Masaż okostnowy polega na uciskaniu punktowym odpowiednich powierzchni kostnych. Ma to wpływ na miejscowe pobudzenie przekrwienia i regenerację komórek tkanki kostnej oraz na neuroodruchowy wpływ na narządy, które zostaną pobudzone razem z powierzchnią tkanki kostnej. Bodziec nacisku na okostną wywołuje reakcje odruchowe w tkankach i narządach unerwionych przez ten sam segment rdzenia kręgowego, co stymulowana okostna. Masaż okostnowy bazuje na prawie transegracji. Poprzez ucisk na okostną zmierza się do funkcjonalnego wyrównania napięć w ciele ludzkim. Poprzez ucisk okostnej można spowodować, iż skurcze spastyczne rozluźnią się, a wiotkość tkanki przyjmie normalne napięcie. Na skutek uciśnięcia okostnej w okolicy uszkodzenia kośćca, wywoła się szybszą regenerację kości poprzez wzmożoną impulsację, która uaktywni zapotrzebowanie organizmu w tym miejscu na tlen i substancje odżywcze-naprawcze, w skutek czego nastąpi szybsza regeneracja komórek kostnych. Ucisk okostnej wykorzystuje się także do zmniejszenia objawów bólowych w wyniku stanów skurczowych mięśni lub w celu obniżenia przekrwienia w następstwie zaburzeń naczynioruchowych. Wrażliwość uciskowa okostnej ma zastosowanie w diagnostyczne i leczeniu chorób zwyrodnieniowych. Wskazania do stosowania masażu okostnowego to: choroby występujące w obrębie głowy i tułowia np. naczynioruchowe bóle głowy, przewlekłe schorzenia kręgosłupa, przeciążeniowe bóle krzyża, bóle krzyża związane z przewlekłymi i przedawnionymi schorzeniami miednicy, zmiany zwyrodnieniowe, złamania kości zwłaszcza po długotrwałym unieruchomieniu. ^ do góry^

MASAŻ LIMFATYCZNY (tzw. drenaż limfatyczny)

Cel stosowania drenażu limfatycznego:

  1. Poprawa mikrokrążenia, powodująca wzmożenie transportu chłonki, uruchomienie przemian lipidowych, oczyszczenie zatok (przy drenażu twarzy i głowy),
  2. Odblokowanie zastojów chłonnym w danym obszarze ciała,
  3. Ustąpienie bólu, gdy jest on związany z obrzękiem lub procesem zapalnym układu limfatycznego,
  4. Zwiększenie motoryki mięśni gładkich naczyń chłonnych,
  5. Utworzenie krążenia obocznego  w miejscu przerwania naczyń chłonnych,
  6. Aktywacja pobudzenia nerwu błędnego.

Wskazania do stosowania drenażu limfatycznego:

  • Obrzmienia o różnych przyczynach: obrzęk żylny z owrzodzeniem lub bez, obrzęk pourazowy (skręcenia, stłuczenia, zwichnięcia), obrzęk pooperacyjny, obrzęk lipidowy, obrzęk przy schorzeniach reumatycznych, niedowładach, obrzęk nabyty lub samoistny wynikający z zaburzeń krążenia limfy.
  • Pierwotny obrzęk limfatyczny przy aplazji i hipoplazji naczyń chłonnych.
  • Wtórny obrzęk limfatyczny po operacyjnym usunięciu guza z usunięciem i/lub naświetleniem miejscowym węzłów chłonnych.
  • Zespoły neurowegetatywne: migrena, neuralgia nerwu trójdzielnego, współczulna dystrofia odruchowa.
  • Zapalenie zatok.
  • Cellulitis.

Zasady przeprowadzenia drenażu limfatycznego:

  • Od obwodu w kierunku ujść żylnych:
    • od części ciała proksymalnych do dystalnych np. przy drenażu kończyny dolnej opracowujemy kolejno: pachwina, udo, staw kolanowy, podudzie, staw skokowy, stopa;
    • opracowywanie poszczególnych części ciała od części dystalnej do proksymalnej np. w drenażu kończyny dolnej – opracowujemy wszystkie w/w części kończyny zaczynając np. w przypadku uda – od stawu kolanowego, idąc w kierunku pachwiny, w przypadku podudzia – od stawu skokowego w kierunku stawu kolanowego.
  • Część ciała poddawana drenażowi ułożona w pozycji ułatwiającej odpływ limfy.

Stosowane techniki:

  • głaskanie
  • rozcieranie koliste (trzy kółka w miejscu i przepchnięcie itd.)
  • rozcieranie spiralne (kółko w miejscu i przepchnięcie itd.)
  • ugniatanie
  • uciski.

Każdą technikę wykonuje się na danym obszarze ciała 3-4 razy.

  • Masaż z umiarkowaną siłą, nie powodującą zbytniego rozgrzania tkanek.
  • Wolne tempo masażu: ok. 10-15 ruchów na minutę.
  • Wykonywane techniki powinny: mieć charakter przepychający, być płynne, miękkie, masażysta nie powinien odrywać rąk od ciała pacjenta.
  • Dwukrotne opracowanie wszystkich większych węzłów chłonnych podczas jednego zabiegu.
  • Optymalna częstotliwość wykonywania drenażu limfatycznego: co 2 dzień.

^ do góry^

MASAŻ SPORTOWY

Masaż sportowy jest jednym z elementów odnowy biologicznej stanowiącej integralną część treningu sportowego. Ma on na celu przeciwdziałanie niekorzystnym skutkom dużych i częstych obciążeń treningowych ponoszonych, na co dzień przez zawodników. Jest on oparty jedynie na masażu klasycznym, a jego rodzaj zależy od okresu treningowego, w którym znajduje się  dany sportowiec. Wyróżnia się:

  1. masaż treningowy,
  2. masaż przed zawodami,
  3. masaż startowy,
  4. masaż powysiłkowy,
  5. masaż podtrzymujący.

Masaż treningowy (przygotowawczy, kondycyjny) stosowany jest podczas całego cyklu treningowo-startowego. Jego celem jest rozwijanie zdolności sportowca do pracy, zwiększenie możliwości czynnościowych jego organizmu oraz modyfikacja działalności mechanizmów regulacyjnych centralnego układu nerwowego. Stosowane techniki powinny być: mocne, głębokie, intensywne, a równocześnie miękkie i rytmiczne. W masażu treningowym stosuje się przeważnie wszystkie techniki, ale powinno dominować ugniatanie (nawet do 70% czasu trwania całego masażu). Im większa masa mięśniowa poddawana jest ugniataniu, tym większa jego efektywność – zwiększa się bowiem liczba bodźców, które w następstwie masażu docierają do centralnego układu nerwowego. Masaż przed zawodami wykonywany jest następnego dnia po ostatnim masażu treningowym i stosowany jest do dnia startu. Ma on umożliwić zawodnikowi osiągnięcie możliwie najlepszej gotowości startowej, a jego celem jest wydobycie z zawodnika maksymalnych możliwości psychofizycznych. Stan oczekiwania sportowca na start w zawodach cechuje wiele niepożądanych objawów, przykładowo – kłopoty ze spaniem, nerwowość i podniecenie, dekoncentracja, czy też zaburzenia czynności przewodu pokarmowego. Dlatego też, intensywność tego masażu uzależniona jest od dyscypliny sportowej i stanu psychofizycznego zawodnika. Masażysta w czasie wykonywania zabiegu musi uważnie obserwować zawodnika i w przypadku, gdy wykazuje on stan podenerwowania przerwać masaż w momencie, w którym masowany się uspokoi. Wówczas, gdy u zawodnika występuje apatia przedstartowa, masażysta powinien wykonać energiczny masaż, przeważnie na większych grupach mięśniowych w celu pobudzenia sportowca i mobilizacji jego do startu w zawodach. Masaż startowy (przedwysiłkowy, mobilizujący) stosuje się bezpośrednio przed startem. Poprzedza on rozgrzewkę i daje pozytywne wyniki wówczas, gdy ćwiczenia fizyczne (rozgrzewka) wykonywana jest bezpośrednio po nim. Czas masowania jednej części ciała nie powinien przekroczyć 10 minut. Masaż startowy sprzyja szybkiemu i głębokiemu rozgrzaniu mięśni i aparatu więzadłowo-startowego, w szczególności tego, który jest znacznie obciążany w danej dyscyplinie sportowej. Dzięki masażowi więzadła zachowują elastyczność, a mięśnie zwiększają zdolność skurczową, tym samym stając się bardziej odporne na urazy. Szczególną uwagę zwraca się na rozmasowanie miejsc przyczepów ścięgien do mięśni. Podczas tego masażu stosuje się głównie głaskanie, rozcieranie i ugniatanie. Części ciała, które głównie będą obciążone w zawodach masuje się krótko, ale bardzo dokładnie, zwracając szczególną uwagę na elementy miękkie okołostawowe. U sportowców, u których występuje „apatia przedstartowa” stosuje się masaż pobudzający (tonizujący), w celu mobilizacji do wysiłku. U sportowców, u których występuje nadmierne pobudzenie, tzw. „gorączka przedstartowa”, stosuje się masaż spokojny, rozluźniający. Masaż powysiłkowy (regeneracyjny, restytucyjny) przeprowadza się w przerwie między poszczególnymi startami oraz przede wszystkim bezpośrednio po zawodach sportowych. Zadaniem tego masażu jest doprowadzenie w krótkim czasie organizmu sportowca po dużym wysiłku do stanu prawidłowego. Temu rodzajowi masażu należy poświęcić dużo uwagi, ze względu na pojawiające się we współczesnym sporcie olbrzymie obciążenia. Udowodniono, że działanie masażu regeneracyjnego przewyższa 2-3 krotnie działanie biernego odpoczynku. Masaż podtrzymujący (podtrzymująco-kondycyjny) stosowany jest w okresie przejściowym, tzn. na początku sezonu lub po nim, czyli w czasie przerwy w regularnych zajęciach sportowych. Zadaniem tego masażu jest utrzymanie organizmu sportowca w sprawności fizycznej. Najczęściej stosuje się masaż całkowity, wykonywany co drugi dzień, w celu aktywizacji układu krążenia, układu ruchowego i nerwowego. Zaleca się, aby masaż sportowy łączyć z innymi zabiegami fizykoterapeutycznymi, wchodzącymi w zakres odnowy biologicznej, np. z sauną, z natryskami zimno-ciepłymi. Podsumowując, cele masażu sportowego są następujące:

  • przygotowanie do następnego treningu / zawodów,
  • przyspieszenie regeneracji organizmu zawodnika,
  • zapobieganie i leczenie kontuzji,
  • „podbudowa” psychiki zawodnika.

^ do góry^

MASAŻ IZOMETRYCZNY

Masaż izometryczny jest rodzajem masażu klasycznego. Techniki, jakie się stosuje są technikami zaczerpniętymi z masażu klasycznego. Wykonanie masażu izometrycznego można podzielić na trzy fazy: 1) Faza przygotowawcza – masaż klasyczny, wykonany na rozluźnionych mięśniach; Cel fazy przygotowawczej: rozgrzanie tkanek i pobudzenie proprioreceptorów; 2) Faza właściwa (GŁÓWNA) – 2 etapy: 1. Etap skurczu – masaż klasyczny na pojedynczym mięśniu lub grupach mięśniowych, będących w skurczu izometrycznym (skurcz mięśni, bez wykonywania ruchu w stawie/stawach; podczas tego skurczu nie następuje skrócenie długości tego mięśnia), o napięciu submaksymalnym, osiągnięty bez zewnętrznych obciążeń; masaż szybki, energiczny; Cel: głębokie rozgrzanie tkanek i aktywowanie proprioreceptorów, zwiększenie elastyczności, napięcia, masy oraz siły mięśniowej. 2. Etap rozkurczu – masaż klasyczny na pojedynczym mięśniu lub grupach mięśniowych, będących w rozluźnieniu; Cel: chwilowy odpoczynek mięśni, regeneracja sił do kolejnego wysiłku submaksymalnego. Podczas fazy właściwej cykl skurczu i rozkurczu powtarza się 6-12 razy. Pojedynczy skurcz trwa od 10 do 40 sekund, a rozkurcz jest odpowiednio 2 razy dłuższy od skurczu. Etap skurczu stopniowo się wydłuża, wraz z liczbą zabiegów masażu – w zależności od stanu i możliwości pacjenta. Cel fazy właściwej: poprzez wysiłek submaksymalny podczas skurczów izometrycznych zwiększa się wytrzymałość mięśniową, przyrost siły i masy mięśniowej; następuje to w wyniku reakcji stopniowej adaptacji ustroju do nowych warunków obciążenia. 3) Faza końcowa – masaż klasyczny, wykonany na rozluźnionych mięśniach; Cel fazy końcowej: rozluźnienie mięśni, ich relaksacja powysiłkowa; przywrócenie prawidłowego tonusu mięśniowego. Stosowane techniki podczas w/w 3 trzech faz masażu izometrycznego: Wg. Z. Prochowicza: Faza 1: masaż klasyczny rozgrzewający Faza 2: skurcz: rozcierania, wibracje; rozkurcz: wstrząsanie Faza 3: głaskania, ugniatania, wstrząsania. Wg. L. Magiery: Faza 1: głaskania, rozcierania, ugniatania Faza 2: rozcierania, ugniatania, oklepywania, rozkurcz: techniki rozluźniające Faza 3: masaż klasyczny rozluźniający. Wg. A. Batorego: Faza 1: masaż klasyczny rozgrzewający Faza 2: skurcz: rozcierania, oklepywania, ugniatania, rozkurcz: wstrząsanie Faza 3: ugniatania, wałkowanie, głaskanie. Masaż izometryczny można: a) stosować: – codziennie przez miesiąc – trzy razy w tygodniu przez trzy miesiące. b) łączyć z innymi zabiegami fizjoterapeutycznymi. Z dotychczasowych badań wynika, iż:

  • podczas stosowania masażu izometrycznego w pierwszym okresie, trwającym od ok. 2 tygodni, obserwuje się zmniejszenie obwodów masowanej kończyny, przy równoczesnym przyroście siły mięśniowej. Efekt taki, spowodowany jest szybką redukcją tkanki tłuszczowej. Jednakże, wyżej przedstawiona reakcja nie występuje u osób z cienką podściółką tłuszczową.
  • w wyniku zastosowania cyklu masaży izometrycznych osiąga się przyrost siły mięśniowej o ok. 20%.
  • przyrost siły i masy mięśniowej jest ograniczony w czasie – na początku następuje szybko, a następnie zwalnia, aż do całkowitego zahamowania reakcji na bodziec masażu izometrycznego – wówczas dla organizmu stosowany wciąż ten sam rodzaj obciążenia jest już dobrze znany i nastąpił całkowity okres adaptacji do nowo powstałych, stworzonych przez nas, warunków.

Dawkowanie siły bodźca w masażu izometrycznym Siła bodźca masażu powinna być dawkowana, stopniowo coraz większa, biorąc pod uwagę stan pacjenta i jego możliwości, a stosowane techniki powinny być starannie dobierane. W szczególności jest ważne, ażeby prawidłowo dostosować siłę bodźca i odpowiednie techniki masażu do fazy skurczu izometrycznego, gdyż zbyt silne bodźcowanie na napięty mięsień może powodować nadmiernie przeciążenie i przemęczenie mięśni, a w konsekwencji stopniowe powstawanie mikrourazów w tkankach masowanych, a z upływem czasu mogą się one przekształcić w makrouraz w postaci np. naderwania mięśnia / ścięgna, przerwania ciągłości mięśnia. Należy pamiętać, iż w następstwie wielokrotnych mikrourazów „(…) mięsień z czasem przedstawia sobą konglomerat blizn i komórek tkanki mięśniowej o różnej utracie stopnia kurczliwości, siły i wytrzymałości (…) Z kolei uszkodzenia zaniedbane narządu ruchu (…), które objawiają się  w postaci nasilających się miarę upływu czasu dolegliwości czy dysfunkcji, rokują źle.” Często „Definitywne i konsekwentne leczenie podejmowane jest zbyt późno, przez co trafia ono z reguły na podłoże nie zapewniające wygojenia, przez co chorzy wymagają skomplikowanych zabiegów naprawczych, np. stosowania przeszczepów ścięgien, więzadeł itp.” (Dziak, Tayara: „Urazy i uszkodzenia w sporcie”)) Podsumowując, żadne, nawet pojedyncze mikrourazy nie są obojętne, a ponowna ingerencja w nie może spowodować makrouraz. Gojenie się, czy mikrourazu, czy też makrourazu, nigy nie zachodzi bez śladu. Wygojenie się tkanek odbywa się jedynie poprzez zastąpienie wysokowartościowej i wyspecjalizowanej tkanki (np. tkanki mięśniowej) tkanką niepełnowartościową – o słabszej strukturze, właściwościach i pełnionych funkcjach w sposób uboższy, mniej efektywny. Wskazania do wykonywania masażu izometrycznego: Masaż izometryczny stosuje się w rehabilitacji, gdy nastąpił częściowy zanik lub osłabienie mięśnia / grupy mięśniowej (zmniejszenie masy i siły mięśniowej) np. w stanach po częściowym unieruchomieniu kończyn, najczęściej w wyniku urazu, złamania lub w wyniku dłuższej rekonwalescencji z powodu innych schorzeń (długotrwała akineza). Wykorzystuje się go również w celu redukcji podskórnej tkanki tłuszczowej. Przeciwwskazania do stosowania masażu izometrycznego:

  • Niepełny / słaby zrost kostny,
  • Choroby żył np. żylaki,
  • Stwardnienie rozsiane (SM),
  • Ostra niewydolność krążeniowa,
  • Zaniki mięśni pochodzenia neurogennego,
  • Zmęczenie mięśni.

^ do góry^

MASAŻ RELAKSACYJNY

Zmysł dotyku stanowi w naszym życiu ważny element naszej sensepcji, jak i również percepcji. Dotyk podczas masażu relaksacyjnego powinien być odbierany przez pacjenta, jako przyjemność oraz być źródłem radości. Celem masażu relaksacyjnego jest:

  • osiągnięcie relaksu umysłowego i fizycznego,
  • wyciszenie i uspokojenie organizmu – uzyskanie spokoju wewnętrznego (działanie „antystresowe” i „antynerwicowe”),
  • pozyskanie zadowolenia z siebie i otoczenia,
  • wyzwolenie pozytywnego myślenia,
  • wydobycie aspiracji do kreatywnego funkcjonowania,
  • aktywacja rezerw energetycznych, stymulujących do działania, bądź też „uśpienie” nadaktywności organizmu (w zależności czy chcemy osiągnąć pobudzenie czy też jego uspokojenie).

Dzięki dotykowi nie tylko czujemy, kiedy sami dotykamy, ale mamy możliwość odczuwania, gdy ktoś nas dotyka. Poprzez dotyk przekazujemy różnorakie informacje, będąc odbiorcami bodźców lub ich nadawcami. Odbiór impulsów dotykowych w sposób ciągły towarzyszy pacjentowi podczas zabiegu masażu manualnego, bowiem masaż „(…) opiera się na działaniach stymulowanych poprzez zmysł dotyku”*, a więc jest to reakcja na ciepło, zimno, ucisk oraz na sposób przekazywania energii przez masażystę (szybkość, płynność i miękkość ruchów dłoni masażysty), a także wszelkie odczucia pacjenta podczas kontaktu interpersonalnego z masażystą. Relacja między masażystą a pacjentem jest niezmiernie istotna, gdyż wykonanie zabiegu masażu „(…) wymaga odkrycia ciała  i odbywa się w sferze dotyku intymnego”**. * Kowacka B., Ciejka E.: Tajemnica dotyku, Rehabilitacja w praktyce 2/2008 ** Okręglicka-Forysiak E., Kassolik K., Andrzejewski W.: Kompetencje zawodowe masażysty, Rehabilitacja w praktyce 2/2008 Rozpatrując całokształt działań masażu – powoduje on zarówno reakcje BEZPOŚREDNIE – fizyczne (na poziomie ciała), a także POŚREDNIE – psychiczne, mentalne, energetyczne. W naszym gabinecie wykonujemy masaż relaksacyjny:

  • częściowy: grzbietu / twarzy / kończyn dolnych,
  • całościowy (masaż całego ciała).

^ do góry^

MASAŻ UJĘDRNIAJĄCY

Jest to masaż pielęgnacyjno – regeneracyjny oparty na masażu klasycznym. Poprawia on elastyczność skóry i mięśni, tym samym zapobiegając powstawaniu zmarszczek, rozstępów i cellulitu. Działanie masażu ujędrniającego: Poprzez pobudzenie krążenia, rozszerzają się naczynia krwionośne (co można zaobserwować w postaci zaróżowienia się skóry). Powoduje to lepsze dotlenienie i odżywienie tkanek, gdyż zwiększa się dopływ krwi tętniczej do obszarów ciała poddanych zabiegowi. Masaż także lekko złuszcza warstwę rogową naskórka, ułatwiając oddychanie skóry i szybsze wchłanianie zastosowanych preparatów. Mechanizm drażnienia tkanek poprzez rękoczyn masażu pobudza je do odnowy (stymulacja aktywacji torowania nerwowo – mięśniowego) oraz wzmacnia elastyczność skóry i mięśni, przeciwdziałając tworzeniu się zmarszczek. W naszym gabinecie wykonujemy masaż ujędrniający: – twarzy, szyi i dekoltu, – brzucha, – kończyn górnych (ręce, przedramiona i ramiona), – kończyn dolnych (stopy, podudzia, uda), – pośladków, – całego ciała. ^ do góry^

MASAŻ WSPOMAGAJĄCY PROCES REDUKCJI TKANKI TŁUSZCZOWEJ

Masaż poprzez swoje oddziaływanie na organizm może mieć wpływ na redukcję tkanki tłuszczowej, niemniej jednak pod jednym warunkiem – gdy zostanie połączony z odpowiednią dietą i ćwiczeniami fizycznymi.  Podczas połączenia tych trzech wyżej wymienionych działań można uzyskać naprawdę rewelacyjne rezultaty – zmniejszenie ciężaru ciała, zredukowanie tkanki tłuszczowej, zmniejszenie otłuszczenia narządów wewnętrznych (m.in. wątroby, naczyń krwionośnych), wymianę ubrań na mniejsze rozmiarowo, lepsze samopoczucie i funkcjonowanie człowieka – jako ciała i umysłu (m.in. posiadanie większej energii do działania, bycie bardziej radosnym, zadowolonym, ustąpienie szybkiej męczliwości organizmu podczas pracy zarówno umysłowej, jak i fizycznej, w tym także podczas wykonywania codziennych czynności). Działanie masażu na organizm Ciało człowieka to jedna, zwarta, prężnie funkcjonująca machina, zależna od prawidłowo funkcjonujących – osobno – poszczególnie układów i narządów, ale także prawidłowo pracujących – razem – między sobą układów i narządów (zgodnie z powiedzeniem: „Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego.”), dlatego też wpływ masażu na jedną tkankę, będzie działał jednocześnie na inne tkanki. Działanie masażu na: SKÓRĘ: – usuwa obumarłe komórki naskórka (lepsze oddychanie skóry), – aktywuje czynność gruczołów łojowych i potowych, – rozszerza naczynia skórne, przyspieszając obieg krwi i chłonki (lepsze odżywienie skóry, szybszy odpływ chłonki i wydalanie produktów przemiany materii). MIĘŚNIE: – dostarcza więcej tlenu i substancji odżywczych do aparatu wykonawczego (mięśni), – pomaga w usunięciu produktów przemiany materii z mięśni, – pobudza włókna mięśniowe do skurczu i podnosi ich napięcie, elastyczność (zwiększa zdolność do pracy, regeneruje zmęczony mięsień, zapobiega zanikom mięśniowym), – zwiększa lub zmniejsza napięcie mięśni (efekt jest zależny od stosowanych technik masażu). TKANKĘ TŁUSZCZOWĄ: – rozluźnienie struktur, – uelastycznienie tkanki łącznej, – krótszy okres gojenia się złamań kostnych, – szybsze spalanie tkanki tłuszczowej, – zwiększenie odżywienia tkanki łącznej, – stymulacja do wytwarzania składników morfotycznych krwi, – zwiększenie odporności organizmu. UKŁAD KRĄŻENIA: – zmniejszenie oporu krwi w tętnicach, przez co rozszerzenie naczyń krwionośnych, przyspieszające krążenie krwi w naczyniach (zwiększenie pojemności minutowej serca, szybsze zaopatrzenie komórek w tlen i substancje odżywcze), – szybszy odpływ chłonki (likwidacja obrzęków), – szybsze wchłanianie wylewów krwawych, – lepsza regulacja hormonalna czynności poszczególnych narządów. UKŁAD NERWOWY: – zwiększenie przewodnictwa nerwowego (szybsza praca mięśni, mózgu, poszczególnych układów ustroju, lepsze wydzielanie gruczołów wydzielania wewnętrznego i zewnętrznego), – działanie pobudzające (aktywizujące) lub uspokajające (hamujące) układ nerwowy (efekt jest zależny od stosowanych technik masażu). UKŁAD ODDECHOWY: – zwiększenie ilości krwi dostarczanej do płuc, – wzrost w ustroju krwi bogatej w tlen. UKŁAD POKARMOWY: – poprawa trawienia i przyswajania substancji odżywczych, – lepsza perystaltyka jelit, – przyspieszenie wydalania produktów niestrawionych, – przesunięcie mas kałowych w jelicie grubym (tylko poprzez bezpośredni masaż powłok brzusznych). UKŁAD MOCZOWY: – poprawa czynności filtracyjnej nerek poprzez zwiększenie przepływu krwi (zwiększenie produkcji moczu). ^ do góry^