Kinesiotaping jest metodą terapeutyczną, polegającą na oklejaniu wybranych fragmentów ciała plastrami (plastry z j. ang.: 'tapes’) o specjalnej strukturze materiału. „Metoda plastrowania” została opracowana i spopularyzowana w latach osiemdziesiątych przez dr Kenzo Kase. W kinesiotaping’u wykorzystuje się plaster o specjalnych właściwościach:
- Grubość i ciężar plastra zbliżone do właściwości skóry,
- Rozciągliwość plastra 130-140 % – podobnie jak skóra,
- Wykonany z bawełny wysokiej jakości z warstwą 100% akrylu,
- Plaster przepuszcza powietrze,
- Plastry są wodoodporne (można się myć i kąpać),
- Może być noszony od kilu dni do kilku tygodni(można go nosić do momentu odklejenia się całego plastra; gdy odkleja się jedynie jego część, to można ją odciąć, a pozostałość zostawić – wówczas plaster nadal zachowuje swoje działanie).
Działanie kinesiotaping’u:
- normalizacja patologicznego napięcia mięśni,
- ułatwienie przemieszczania się mięśni względem powięzi,
- zmniejszenie bólu poprzez aktywację endogennego systemu znieczulania, np. zmniejszenie dolegliwości bólowych kręgosłupa / barku / łokcia / nadgarstka / kolana, itd.,
- poprawa działania dysfunkcyjnych narządów np. zwiększenie zakresu ruchu w chorym stawie,
- poprawa mikrokrążenia – szybsze gojenie się zmian patologicznych,
- aktywacja systemu limfatycznego – zmniejszenie stanów zapalnych, zmniejszenie obrzęków,
- działanie na blinzy pooperacyjne lub też pourazowe w celu niwelizacji zrostów i „odciągnięcia” powięzi oraz w celach estetycznych (zmniejszenie wciągnięcia blizny i jej wygładzenie – mniej rzucający się w oczy szew).
Stosowane techniki kinesiotaping’u:
- Technika mięśniowa,
- Technika więzadłowa,
- Technika powięziowa,
- Technika korekcyjna,
- Technika limfatyczna,
- Technika funkcjonalna.